Gisteren weer een dag met een gouden randje. Vrouwendag. Drie ontmoetingen met bijzondere vrouwen. Het is prachtig fietsweer. Fluitende vogels, geurende bloesem, een eend met 12 kuikens die van mij schrikt en met haar kroost het water in schiet. Even verderop een verkrachtingsscene. Een vrouwtjeseend wordt achterna gezeten en wild genomen. Waarom gaat dat bij eenden zo gewelddadig? Ik rijd verder en zie de paring van een stel futen. Zo mooi. Prachtig zoals die elkaar het hof maken. Oprijzend uit het water met hun buiken tegen elkaar aan. Zo kan het dus ook.
Mijn eerste ontmoeting heb ik met Suzanne Rooijer. Portefeuillehouder Welzijn (en nog veel meer) bij de Deelgemeente Alexander. Een soort wethouder. Het is al weer een aantal jaar geleden dat ik haar trof bij een training. Ze viel meteen op door haar bijzondere creativiteit, haar gevoel voor schoonheid en door haar heldere vragen. Creativiteit gekoppeld aan een stuk common sense. Ik zoek nog steeds naar een Nederlandse vertaling van dat begrip. Misschien dat gewoon boerenverstand er het dichtst bij komt? Laat het maar staan als ik het niet weet.
Afgesproken bij Wilskracht. Die is dicht. Aan wilskracht alleen heb je ook niks. Lekker op het terras bij La Place. We hoeven niet af te tasten, het gesprek stroomt meteen. Over haar carrièreswitch. Vorig jaar nog directeur van een grote welzijnsorganisatie. In de kramp van controle. Besloten weg te gaan. Bevrijd. Als bij haar een keer een besluit valt, dan gaat dat ook met de kracht van een wervelwind.
Ze is onderzoekend. Stelt vragen. “Is dat zo?” Uitgesproken in de nuance. In staat om eigen belang los te laten en zaken (en ook woorden) van meerdere kanten te bekijken. Taalzuiver. Vreugdeblikken met af en toe een lichte melancholie daar door heen. Verbazing over dat processen soms zo stroperig zijn. Verbazing met een tikkeltje verontwaardiging. “Dat ze dat niet zien.” Suzanne kan buiten de lijnen kleuren. Binnen en buiten. Binnen naar buiten en vice versa. Zijn lijnen nu scheidend of verbindend? Wil dat het politieke apparaat naar buiten gaat. Contact maakt met de werkelijke wereld. De wereld is vele malen groter dan het bureau waar de computer op staat. En stapels papieren. Om stapelgek van te worden. Een hele klus om die naar buiten te krijgen. Zijn nog erg resultaat en organisatie gericht. Weinig gericht op het verkennen van de omgeving. Is wel noodzakelijk. Ze ziet dat allerlei partijen die nu buiten de matrix vallen van subsidies, elkaar vinden in netwerken. Een andere vorm van politieke invloed. Voor de politiek is het belangrijk om zich daar voor open te stellen, daar bij aan te sluiten en die netwerken te versterken. Of de politiek verbindt zich of holt zich zelf op den duur uit. Ik hoop van harte dat het Suzanne lukt om de stap naar buiten te blijven zetten. Het gesprek is nog lang niet ten einde maar de agenda dicteert. We gaan elkaar snel weer zien. Een leuk mens.
Met de fiets door de Maastunnel. Vind ik met afstand de mooiste attractie van Rotterdam. Geeft mij een Orwelliaans gevoel. 1984. Beetje beangstigend. De enorme steile roltrap waar ik iedere keer sta te hannesen met mijn fiets. Als ik naar boven ga, sta ik dan naast mijn fiets of er achter? Ik rijd alleen door de kille tunnel. Aan de zuidzijde de roltrap naar beneden. Gaat beter dan naar boven. En dan kom je uit de fietstunnel en dan ligt ze daar. De grijze dame. De SS Rotterdam. Prachtig!. Langs Chez Nellie, over de pleinweg naar het Zuidplein. Rotterdam Zuid is toch een totaal andere wereld dan de rest van Rotterdam. Wat is dat toch? Een stad waar de rivier door stroomt. Twee prachtige bruggen die zouden moeten zorgen voor verbinding. Zouden moeten, maar dat gebeurt niet.
Met Ron afgesproken bij het Sportfondsenbad. We gaan naar Ditty Blom. Zij is programma manager van Pact op Zuid, een investeringsprogramma van woningbouwcorporaties, een aantal deelgemeenten en de gemeente zelf. Pact op Zuid wil een bijdrage leveren aan de bijzondere problematiek op Zuid. Ditty is een bijzonder mens. Een pragmatische idealist. Of een idealistige pragmaticus. Een groot gevoel voor humor, speels, verbindend en zakelijk. Gaat snel naar de kern. Heeft aan de wieg gestaan van de Rotterdamse aanpak van drugsoverlast. Heeft in Spangen heilige huisjes gesloopt en kluswoningen gebouwd. Koerst op verbinding en verbindt ook op die koers. Probeert de lomperiken die willen scoren door hardvochtig vast te houden aan de regels te omzeilen. We spreken haar in het kader van een boek dat we gaan schrijven over Rotterdamse smaakmakers die hun sporen hebben getrokken en verdiend in Rotterdam. Die ook een duidelijke visie hebben op de toekomst. Bij het gesprek zit ook Iris, een collega, om op te letten dat deelname aan dit project niet leidt tot imago schade voor Ditty. Een leuk gesprek. Veel lachen. We spreken over ons idee om, naast de publicatie van de interviews, de geïnterviewden in Circles of Excellence in verbinding te brengen met elkaar en elkaars vragen. Om van daaruit ook met Cirkels of Trust aan de slag te gaan in de respectievelijke organisaties. Een aansprekend idee. Komen hier op terug.
Via de Erasmusbrug, wat is die hoog als het zo warm is, naar het Kaapverdiaanse Consulaat waar ik een afspraak heb met Maria Segredo. Ik ben op haar spoor gezet door iemand die vertelde over een vrouw die alles in het werk had gezet om met Michael Jackson in gesprek te komen. Speciaal daarvoor gesolliciteerd als kamermeisje bij Hilton, terwijl ze ook nog een andere baan had. Het is haar gelukt. Wat bezielt zo iemand?
”Ik ben te vroeg en eet een hapje bij Bazar op de Witte de With. Naast mij twee Marokkaanse klerenkasten. Strakke zwartleren jasjes rond hun sixpack. Gouden kettingen en dikke ringen om de duim. Ik heb mijn oordelen al klaar. Hoort vast ook een dikke BMW bij en waar betalen ze die van? Drugsdealers of loverboys? Dan hoor ik dat ze les geven in het buurthuis boven Bas van der Heijden aan de Middellandstraat. Beschaamd vraag ik hen wat voor les ze geven. Boksles. Ze zijn beiden jongerenwerker en willen iets doen voor die gassies. Ik voel mij even een grote lul. Ik reken af en ga weer naar het Consulaat.
Maria komt half hijgend binnen. Tot mijn verrassing ken ik haar. Ik heb haar zelfs nog les gegeven op de Drievriendenstraat, midden jaren ’80. Volgens mij in een Schakeltraject voor Gezinshelpende. Ze was zwak in Nederlands maar o zo lief. Kwam net uit Kaapverdië. Terwijl ik dit schrijf, komen de herinneringen weer boven. Sita, Suzan, Shirley, ze passeren even de revue. De samenwerking met Henk Cordia, die geweldige gymnastiekleraar met dat grote hart. Coby Camijn, Carolien van Eyk, Theo Noordewier, Wim van Eik. Collega’s en vrienden.
Maria is gewend om interviews te geven. Heeft geen vragen nodig en steekt meteen van wal. Veel meegemaakt. Veel gedaan. Moeder van 4 kinderen. Oudste 26, de jongste 4,5. Een kind verloren. Twee huwelijken achter de rug.
Begin jaren negentig helemaal gek van Michael Jackson. Zwaar verliefd op hem. “ Als Michael Jackson ooit mijn hand zou kussen, dan zal ik die hand nooit meer wassen.” Dansen en zingen als haar idool. Move like Michael Jackson. In ’93 was het zover. Michael kwam naar Rotterdam. Inschrijfformulieren en gesolliciteerd bij Hilton. In de avonduren werken als kamermeisje. Overdag werkte Maria bij de Thuiszorg. Iedere avond ingepland om te werken op de bovenste etage van Hilton waar Michael zijn suite had. Kamer van Michael controleren in de verwachting dat hij bezig was met een concert. Bleek niet zo te zijn. Maria stond voor de deur, wilde er uit en stond in 1 keer tegenover twee bodyguards met daarachter nauwelijks zichtbaar haar idool. Ze schreeuwde het uit. Toen en nu ook: “Michael Jackson.” Gillen. “Yes, Lady”, sprak Michael terwijl hij haar een high five gaf. Zonder handschoen. Maria vloog tegen de muur aan. Verdoofd. Ademloos. Sprakeloos. Bijna flauwgevallen van de schrik. Een wonder. Michael vroeg nog aan Maria of ze binnen wilde komen maar Maria kon niks zeggen en niet meer lopen. “ Come in, Lady”, vroeg hij nog twee keer maar Maria zat op een andere planeet. Deur dicht. Iedere dag hem nog even gezien. Spulletjes aanraken in zijn kamer. Dream come true. Vanaf deze ervaring besefte zij dat alles mogelijk is. Wat je wil bereiken in positieve zin, bereik je ook. Alles wat ze nu aanpakt, noemt ze een droom die ze wil realiseren. Vecht daarvoor zonder te forceren. Sinds de ontmoeting met Michael Jackson is ze meer wakker geworden. Gaan leren. Diploma’s gehaald. Werkt nu in de verpleging. Wil er zijn voor mensen. Met name voor mensen die het alleen niet redden. Die hulp nodig hebben. In 2003 heeft ze Stichting Vrienden van Paul opgezet, die zich richt op tienermoeders, hangjongeren en oudere mensen. In 2004 een bejaardenhuis gebouwd op Kaapverdië. Een groot project. In twee jaar tijd gebouwd en ingericht. Net als een Jeugdcentrum. Maria is er een uit duizenden. Geeft nooit op. ” Als ik denk dat ik het kan, dan stop ik niet tot ik mijn doel bereikt heb.” Laat zich niet ontmoedigen door krachten die zich tegen haar richten. Lukt niet. Voelt zich gedragen. Blijft positief. Respect voor junk en jehova. Niet van haar stuk te brengen. Geeft zichzelf in de droom en merkt dat ze daar juist energie me opbouwt.
Krijgt veel voor elkaar. Zelf stapt ze niet op mensen af om haar te helpen. Mensen komen naar haar toe. Laven zich aan haar optimisme en positiviteit en geven. Of het nu een container is die door de ROTEB en de GK van Hogendorp school is geschonken om spullen naar Kaapverdië te brengen, of de steun die oud burgemeester Opstelten haar altijd gaf. Mijn vriend. Zo noemt ze hem. Ook de PvdA weet haar te vinden. Willen haar graag in de fractie maar ze heeft nog zo veel te doen. Wacht daar nog even mee.
Haar nieuwe droom is het verstrekken van mini kredieten aan mensen op Kaapverdië die daarmee een eigen bedrijfje kunnen opstarten.
Een uur is snel voorbij. Ze vraagt of ik geen zin heb om in het bestuur te komen. Ze hebben nog een penningmeester nodig. Ik geef aan dat ik de laatste zou moeten zijn voor zo’n functie maar ik wil mij graag op andere manieren voor haar stichting inzetten.
Misschien u ook wel? www.vriendenvanpaul.nl
