Een huilende Ori om de nek van Tuitert. Bril volkomen in de vernieling door mannelijke omhelzing. Twee van verbazing opengesperde muilen van Kemkers en Wuust. Uitschreeuwend van ongeloof over de gouden medaille. Tranen. Hete tranen bij Ireen, ‘normaal ben ik niet zo’n jankebalk. Hese tranen van het uitschreeuwen van emotie bij Kemkers. Ik zit er jankend naar te kijken. Twee underdogs. Twee sporters die een ellendig jaar achter de rug hadden. Uit een diep dal kropen, hun rug rechtten en zich door dik en dun gesteund wisten door hun coach en teamgenoten. Rauwe emotie. Ongeloof.
Ik spel de sporteditie van de ochtendkrant. Prachtige verhalen over de aanpak van Ori. Zijn geloof in Tuitert. Zijn lach en luim aanpak. Niet alleen maar loodzware doelen maar ook en veel ruimte voor lachen. Ontspanning. Mark Tuitert die voor de wedstrijd nog ‘op ons balkon zit. Boekie lezen, beetje ouwehoeren, helemaal goed. Het is lachen bij ons, grote brullen.’ Shani Davis die tweede werd, kent geen ons. Geen trainer, geen team. Alleen hijzelf. Een bijzondere man. Iedere dag kijkt hij even op het kaartje dat hij altijd bij zich heeft. Underdog staat er op. Niks geschreeuw over hoe waanzinnig hij is, wat een groot kampioen. Niks daarvan. Underdog. Om iedere dag weer te laten zien dat hij er tegen aan moet om kampioen te worden. Om gezien te worden. En dat doet hij helemaal alleen. Een groot mens.
Een andere grote kampioen die in de krant genoemd wordt, is Simon Amman, de vliegende Harry Potter. Vier maal goud op de grote en kleine schans. Ongrijpbaar voor zijn rivalen. ‘Als je de concurrentie kunt wijsmaken dat je iets hebt dat zij niet hebben, is de wedstrijd al half gewonnen. En hij wint, weer. Eenzaam aan de top.
En dan onze eigen Nederlandse Harry Potter. Onze grote leider JPB. Eenzaam aan de tob. Alweer een kabinet dat onder zijn leiding struikelt. Uit elkaar valt.
“Balkenende is de eerste onder zijns gelijken”, zegt de al even charismatische ex minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot. “In een groot bedrijf kun je niet werken als je geen zeggenschap hebt over het hele bedrijf.” En dat heeft onze leider niet dus. Kopje thee, plakje cake. Lachend ook weer uit elkaar. Uiterst beleefd staan ze op de foto. Wouter, JP, de misselijkmakende Maxim en Rouwvoet. Electorale kinnesinne. Je hoeft elkaar niet helemaal verrot te schoppen maar een beetje emotie mag toch wel? Rauw Verdriet omdat je het met hart en ziel hebt geprobeerd. Pijn in je buik omdat het je weer niet lukt om er met zijn allen iets van te maken?
Waarom doet de val van het kabinet mij niets maar dan ook helemaal niets? Heb ik het geloof in de politiek verloren? Heb ik dat ooit gehad dan? Ik stem nu al weer 34 jaar, moet volgende week weer, en ik geloof niet dat ik de politiek ooit serieus heb genomen. Ik kan vertederd worden door mijn oudste dochter die ons gemachtigd heeft om voor haar te stemmen. Zij gelooft nog. Gelukkig. Och en ach. Ik kijk naar de valsheid van onze vertegenwoordigers en zie alleen maar mannetjes, ook al zijn het vrouwen, die slechts gaan voor zichzelf. Geen idealen. De aandeelhouder wint. Ook in de politiek. Als we nou eens het woord ideaal vervangen door Liefde en aandeelshouderwaarde door Macht. Twee benen waarop we lopen. Liefde en Macht. Geen wonder dat dat kabinet struikelt. Het loopt op 1 been. Macht zonder Hart. En op 1 been kun je niet lopen. Ik schenk mijzelf nog een wijntje in.
En dan zie ik Kemkers en Ori. Twee gedreven en bedreven mensen. Huilen, lachen, plannen, geloven. Selecteren op basis van potentie en drive. Houden vol met Tuitert en Wuust ook al zijn de prestaties niet om over naar huis te schrijven. Houden vol van Tuitert en Wuust ook al zijn de prestaties niet om over naar huis te schrijven. “Hij was zo goed, gaven de testen aan. Dat zit hier allemaal achter. Er zit een berg frustratie in. Punt, anders is er niet. Hij klapt er in 1 keer dwars doorheen en bovenop. Het mooiste dat er is. En dan gooit hij hier alles er uit. Mooi, man.”
Ik spel de sporteditie van de ochtendkrant. Prachtige verhalen over de aanpak van Ori. Zijn geloof in Tuitert. Zijn lach en luim aanpak. Niet alleen maar loodzware doelen maar ook en veel ruimte voor lachen. Ontspanning. Mark Tuitert die voor de wedstrijd nog ‘op ons balkon zit. Boekie lezen, beetje ouwehoeren, helemaal goed. Het is lachen bij ons, grote brullen.’ Shani Davis die tweede werd, kent geen ons. Geen trainer, geen team. Alleen hijzelf. Een bijzondere man. Iedere dag kijkt hij even op het kaartje dat hij altijd bij zich heeft. Underdog staat er op. Niks geschreeuw over hoe waanzinnig hij is, wat een groot kampioen. Niks daarvan. Underdog. Om iedere dag weer te laten zien dat hij er tegen aan moet om kampioen te worden. Om gezien te worden. En dat doet hij helemaal alleen. Een groot mens.
Een andere grote kampioen die in de krant genoemd wordt, is Simon Amman, de vliegende Harry Potter. Vier maal goud op de grote en kleine schans. Ongrijpbaar voor zijn rivalen. ‘Als je de concurrentie kunt wijsmaken dat je iets hebt dat zij niet hebben, is de wedstrijd al half gewonnen. En hij wint, weer. Eenzaam aan de top.
En dan onze eigen Nederlandse Harry Potter. Onze grote leider JPB. Eenzaam aan de tob. Alweer een kabinet dat onder zijn leiding struikelt. Uit elkaar valt.
“Balkenende is de eerste onder zijns gelijken”, zegt de al even charismatische ex minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot. “In een groot bedrijf kun je niet werken als je geen zeggenschap hebt over het hele bedrijf.” En dat heeft onze leider niet dus. Kopje thee, plakje cake. Lachend ook weer uit elkaar. Uiterst beleefd staan ze op de foto. Wouter, JP, de misselijkmakende Maxim en Rouwvoet. Electorale kinnesinne. Je hoeft elkaar niet helemaal verrot te schoppen maar een beetje emotie mag toch wel? Rauw Verdriet omdat je het met hart en ziel hebt geprobeerd. Pijn in je buik omdat het je weer niet lukt om er met zijn allen iets van te maken?
Waarom doet de val van het kabinet mij niets maar dan ook helemaal niets? Heb ik het geloof in de politiek verloren? Heb ik dat ooit gehad dan? Ik stem nu al weer 34 jaar, moet volgende week weer, en ik geloof niet dat ik de politiek ooit serieus heb genomen. Ik kan vertederd worden door mijn oudste dochter die ons gemachtigd heeft om voor haar te stemmen. Zij gelooft nog. Gelukkig. Och en ach. Ik kijk naar de valsheid van onze vertegenwoordigers en zie alleen maar mannetjes, ook al zijn het vrouwen, die slechts gaan voor zichzelf. Geen idealen. De aandeelhouder wint. Ook in de politiek. Als we nou eens het woord ideaal vervangen door Liefde en aandeelshouderwaarde door Macht. Twee benen waarop we lopen. Liefde en Macht. Geen wonder dat dat kabinet struikelt. Het loopt op 1 been. Macht zonder Hart. En op 1 been kun je niet lopen. Ik schenk mijzelf nog een wijntje in.
En dan zie ik Kemkers en Ori. Twee gedreven en bedreven mensen. Huilen, lachen, plannen, geloven. Selecteren op basis van potentie en drive. Houden vol met Tuitert en Wuust ook al zijn de prestaties niet om over naar huis te schrijven. Houden vol van Tuitert en Wuust ook al zijn de prestaties niet om over naar huis te schrijven. “Hij was zo goed, gaven de testen aan. Dat zit hier allemaal achter. Er zit een berg frustratie in. Punt, anders is er niet. Hij klapt er in 1 keer dwars doorheen en bovenop. Het mooiste dat er is. En dan gooit hij hier alles er uit. Mooi, man.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten