Vanmorgen werd ik wakker van het geluid van merels en mezen. Het krassende gekrijs van kauwtjes. In de tuin zag ik in de sering van Pake een roodborstje. Mijn Pake was smid. Mijn Opa was melkboer. In Groningen. Vroeger, voor de Tweede Wereld Oorlog, bezorgde hij losse melk. Hij deed die in de melkkan die op de stoep was klaargezet. Roodborstjes en mezen hadden de gewoonte ’s morgens vroeg de room van de melk te snoepen. Toen de melk in flessen met een aluminium dop kwam, lukte dat niet meer zo maar. Toen eenmaal één mees had ontdekt dat hij de dop van de melkfles kon stukpikken om de room te bereiken, namen zijn soortgenoten dat kunstje al snel over. Mezen leren van elkaar. Roodborstjes daarentegen niet. Dat zijn solitaire vogels. Dulden geen soortgenoten in hun territorium. Kauwtjes zie je bijna altijd in grote kolonies. Duikvluchten maken. Nooit ruzie onder elkaar door een strenge hiërarchie waarin ieder zijn plaats kent en accepteert.
Vanmiddag verzorg ik een workshop Open Communicatie bij de Landelijke Vereniging voor Centraal Wonen. Een club die de belangen behartigt van mensen die een woning delen met anderen. Wat voor vogels zal ik daar aantreffen? Mezen, kauwtjes, een enkel roodborstje?
Ik ga er goed voorbereid naar toe. Voor het geval dat. Even twijfel ik of ik er niet gewoon naar toe zal gaan in het vertrouwen dat ik wel genoeg bagage in huis heb. Besluit dat toch niet te doen. Wil goed voor de dag komen. Wil slagen. Doen waar ik goed in ben. Mensen aan tafel krijgen en naar boven halen wat daar onder verborgen ligt. Alsof werkvormen daar belangrijk in zijn. Ik ben een onverbeterlijke perfectionistische idealist.
Ik denk na over het thema van vandaag. Open communicatie. Bestaat er dan ook zoiets als gesloten communicatie? Of hebben we het dan over conflict? Desintegratie? Communicatie komt van in communio, in liefdevolle afstemming. Liefde en stem. Dat laatste maar even oppakken. Communicatie gaat dus over het laten horen van je stem. Je verhaal vertellen. Hoe verhoudt mijn verhaal zich tot jouw verhaal? Communicatie gaat dus ook over verbinding, interactie. Ik heb wel eens gehoord dat je overleving afhankelijk is van de kwaliteit van de interactie.
Hoe gaat dat trouwens als je samen met mensen in een huis woont? Op je werk kun je je nog verstoppen. Achter de computer of wat dan ook. In een huis leef je met elkaar. Ik probeer mij voor te stellen wat het betekent als je rustig een boek wilt lezen in een tuin waar de hele dag kinderen op de trampoline springen. Waar je je ruimte moet delen met droeftoeters of zuurbekjes. Ik ben er nog niet naar toe, realiseer ik mij.
Ik parkeer mijn auto voor een rond gebouw. Ik wacht even met uitstappen. Hoor op de radio het commentaar van Maarten van Rossum op de hypocriete reactie van de Amerikaanse regering over het voortzetten van het bouwen van nederzettingen door Israel in bezet gebied. Ik luister het niet helemaal af en ga naar binnen. Een vermoeide sfeer hangt er in de ruimte. Er wordt nog vergaderd. Ik scan mijn omgeving. Veel mensen die de zestiger jaren hebben meegemaakt. De tijd van idealen en verzet. “Want er komen andere tijden.” Bij sommigen is het vuur in de ogen nog duidelijk te zien. Bij anderen flakkert er nog een vonkje. Ik zie ook uitgedoofde gezichten. Beetje zuur. Ik neem plaats in een harde houten stoel. Verschoten tafelkleedjes. Het agendapunt gaat over de vergoeding voor mediatie. Tientje meer, tientje minder. Vermoeide gezichten. Ze zijn al twee uur bezig.
Ik vraag aan degene die mij heeft gevraagd voor deze opdracht om mij te introduceren. Ze zet een soort ideaalbeeld van mij neer. Gebruikt zelfs het woord verlosser. Iemand die in staat is om mensen los te krijgen van hun oordelen. Ik voel acuut verzet opkomen en geef aan dat als dat de verwachting is, dat ik nu weg ga. Ik probeer het beeld dat van mij neergezet is een beetje te nuanceren. Verlosser. Mijn vader zag mij anders. “Je bent een goeie lul, Alje. Je moest alleen onder een paard hangen.” We gaan aan de slag. Ik daag mensen uit om andere rollen in te nemen. Trek ze even uit het lood. Verwar ze. Probeer hen te bewegen zich te verplaatsen in andere standpunten want je standpunt bepaalt je perspectief. En andersom. Te lang vasthouden aan je standpunt, zorgt er voor dat de boel stagneert. Op een bepaald moment ontstond er in de groep iets bijzonders. Er was aandacht voor elkaar. Er werd op een dieper niveau geluisterd. Er werd gevoeld. Smeltwater in maart. Een korte pauze. Ik heb een gesprek met een man die het even te kwaad had. De pauze duurde langer dan de afgesproken tien minuten. Deze mensen laten zich moeilijk dicteren. In de pauze konden mensen weer even in hun lood komen. Het oude evenwicht hersteld. Weer een scheiding in de groep. Mezen, kauwtjes en een enkel roodborstje. Toch weer een paar magische momenten. En steeds ook weer een terugval. Omdat niet alles werd gezegd. Een paar mensen hielden stevig hun kaken tijdens de workshop op elkaar. Werden niet gehoord omdat ze hun woorden onder water uitspraken. Ik hoop voor hen en voor de mensen met wie ze leven dat ze snel boven water komen.
Ik ga naar buiten. Hoor de geluiden van mezen, kauwtjes en zie een enkel roodborstje. Gaan lekker hun eigen gang. Moet je ook niet bij elkaar willen stoppen in een volière. Ik start mijn auto en ga naar huis.
Vanmiddag verzorg ik een workshop Open Communicatie bij de Landelijke Vereniging voor Centraal Wonen. Een club die de belangen behartigt van mensen die een woning delen met anderen. Wat voor vogels zal ik daar aantreffen? Mezen, kauwtjes, een enkel roodborstje?
Ik ga er goed voorbereid naar toe. Voor het geval dat. Even twijfel ik of ik er niet gewoon naar toe zal gaan in het vertrouwen dat ik wel genoeg bagage in huis heb. Besluit dat toch niet te doen. Wil goed voor de dag komen. Wil slagen. Doen waar ik goed in ben. Mensen aan tafel krijgen en naar boven halen wat daar onder verborgen ligt. Alsof werkvormen daar belangrijk in zijn. Ik ben een onverbeterlijke perfectionistische idealist.
Ik denk na over het thema van vandaag. Open communicatie. Bestaat er dan ook zoiets als gesloten communicatie? Of hebben we het dan over conflict? Desintegratie? Communicatie komt van in communio, in liefdevolle afstemming. Liefde en stem. Dat laatste maar even oppakken. Communicatie gaat dus over het laten horen van je stem. Je verhaal vertellen. Hoe verhoudt mijn verhaal zich tot jouw verhaal? Communicatie gaat dus ook over verbinding, interactie. Ik heb wel eens gehoord dat je overleving afhankelijk is van de kwaliteit van de interactie.
Hoe gaat dat trouwens als je samen met mensen in een huis woont? Op je werk kun je je nog verstoppen. Achter de computer of wat dan ook. In een huis leef je met elkaar. Ik probeer mij voor te stellen wat het betekent als je rustig een boek wilt lezen in een tuin waar de hele dag kinderen op de trampoline springen. Waar je je ruimte moet delen met droeftoeters of zuurbekjes. Ik ben er nog niet naar toe, realiseer ik mij.
Ik parkeer mijn auto voor een rond gebouw. Ik wacht even met uitstappen. Hoor op de radio het commentaar van Maarten van Rossum op de hypocriete reactie van de Amerikaanse regering over het voortzetten van het bouwen van nederzettingen door Israel in bezet gebied. Ik luister het niet helemaal af en ga naar binnen. Een vermoeide sfeer hangt er in de ruimte. Er wordt nog vergaderd. Ik scan mijn omgeving. Veel mensen die de zestiger jaren hebben meegemaakt. De tijd van idealen en verzet. “Want er komen andere tijden.” Bij sommigen is het vuur in de ogen nog duidelijk te zien. Bij anderen flakkert er nog een vonkje. Ik zie ook uitgedoofde gezichten. Beetje zuur. Ik neem plaats in een harde houten stoel. Verschoten tafelkleedjes. Het agendapunt gaat over de vergoeding voor mediatie. Tientje meer, tientje minder. Vermoeide gezichten. Ze zijn al twee uur bezig.
Ik vraag aan degene die mij heeft gevraagd voor deze opdracht om mij te introduceren. Ze zet een soort ideaalbeeld van mij neer. Gebruikt zelfs het woord verlosser. Iemand die in staat is om mensen los te krijgen van hun oordelen. Ik voel acuut verzet opkomen en geef aan dat als dat de verwachting is, dat ik nu weg ga. Ik probeer het beeld dat van mij neergezet is een beetje te nuanceren. Verlosser. Mijn vader zag mij anders. “Je bent een goeie lul, Alje. Je moest alleen onder een paard hangen.” We gaan aan de slag. Ik daag mensen uit om andere rollen in te nemen. Trek ze even uit het lood. Verwar ze. Probeer hen te bewegen zich te verplaatsen in andere standpunten want je standpunt bepaalt je perspectief. En andersom. Te lang vasthouden aan je standpunt, zorgt er voor dat de boel stagneert. Op een bepaald moment ontstond er in de groep iets bijzonders. Er was aandacht voor elkaar. Er werd op een dieper niveau geluisterd. Er werd gevoeld. Smeltwater in maart. Een korte pauze. Ik heb een gesprek met een man die het even te kwaad had. De pauze duurde langer dan de afgesproken tien minuten. Deze mensen laten zich moeilijk dicteren. In de pauze konden mensen weer even in hun lood komen. Het oude evenwicht hersteld. Weer een scheiding in de groep. Mezen, kauwtjes en een enkel roodborstje. Toch weer een paar magische momenten. En steeds ook weer een terugval. Omdat niet alles werd gezegd. Een paar mensen hielden stevig hun kaken tijdens de workshop op elkaar. Werden niet gehoord omdat ze hun woorden onder water uitspraken. Ik hoop voor hen en voor de mensen met wie ze leven dat ze snel boven water komen.
Ik ga naar buiten. Hoor de geluiden van mezen, kauwtjes en zie een enkel roodborstje. Gaan lekker hun eigen gang. Moet je ook niet bij elkaar willen stoppen in een volière. Ik start mijn auto en ga naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten