Vandaag met een Niet Geleefd Leven uit geweest. (klinkt als UFO, alleen heb ik hier de indruk dat we elkaar (her)kennen). Naar de Haven. Waar andere Wetten gelden. Suppletie van zand op het strand. Eten in de Zoute Zoen. 35 jaar ken ik haar al weer. Verliefd op een vrouw die verliefd was op Haar. Lekker meezoenen. Zo zoet. En toen bij klaarheldere dag de overval van de Liefde.
‘Vertel mij van de Liefde’ en Aristofanes sprak:” In den Beginne waren de mensen 1. Vergroeid. Man man. Man vrouw. Vrouw vrouw. En Zeus zag het allemaal minzaam aan. Lief toch? Maar ze kregen het zo gezellig dat het leek alsof ze Zeus niet meer nodig hadden. Tja, en dat laat je als God toch niet gebeuren dus Zeus ontstak in Toorn en scheidde Man van Man, Vrouw van Vrouw en Man van Vrouw en het Drama van dit alles was en is dat vanaf dat moment de Man wanhopig op zoek is naar zijn wederhelft, net zoals de Vrouw enz.” En soms was het Jack pot. Bingo. Een lot uit de grote Goden Loterij. De wederhelft gevonden. Zo voelde het ongeveer toe ik mijn Niet Geleefde Leven 35 jaar gelden ontmoette. Afstandelijk, langzaam tot elkaar groeiend, zo dichtbij dat het Pijn ging doen. Het zwaard van Zeus kliefde opnieuw. Aan mijn andere kant groeide een andere Vrouw die mij ook van afstand zo dicht op mijn huid groeide dat het bijna pijn deed. Wat kan een man toch ongelukkig gelukkig zijn en omgekeerd.
Enfin, gekliefd, gesplitst maar toch bleef de liefde leven. Nog steeds, ook na 35 jaar. Heerlijk gegeten, gedeeld. Gesproken over het begin en het einde. Wat is dat toch raar dat twee mensen die elkaar zo dichtbij zijn, zo verschillende interpretaties hebben van de Werkelijkheid? In dit geval het Verleden. Ik dacht dat zij opbelde en mij voor de keus plaatste: “of zij, of ik.” Zij had een ander Verhaal. Ik had gebeld. Waar ligt de Waarheid? In het Midden? Midden tussen wat? In ieder geval werden we door de PTT uit elkaar gescheurd. Ik zit nu bij Vodafone. Heerlijk gegeten en met hartzeer moeten bekennen dat er geen begeerte meer is. Alleen Liefde. Meer niet maar ook niet minder. Ik blijf van haar houden tot het eind van mijn leven. Niks meer aan te doen.
Ik voel mij gelukkig. Vandaag heb ik voor het eest het gevoel dat ik een Sabbatical heb. Niet erg lang. Twee maanden. Om uit te vinden wie ik ben en waar ik naar toe ga. I got the Blues. Ik ben Sneldenker, Schrijver, Brouwer van Verhalen. Hoe anders beleef ik het dan een aantal dagen geleden toen het uitblijven van opdrachten vooral een negatieve connotatie had. Een straf, schuld en boeten. Eigen schuld, dikke bult.
Ik geniet van mijn vakantie. Ik heb nog nooit zo hard gewerkt. Dingen vallen op hun plaats en natuurlijk moet ik benoemen wat die dingen dan zijn. Later.
Hier neem ik weer even afscheid.
Later
Geen opmerkingen:
Een reactie posten