Wat is een leider? Wie zou ik willen volgen? Wie is voor mij een voorbeeld? Misschien zou ik in iedere vraag het woordje nu moeten invoegen. Wie zou ik nu willen volgen? Wie is nu voor mij een voorbeeld? Als we naar nu kijken, dan zien we veel onzekerheid. Over de toekomst. We maken ons zorgen over van alles en nog wat. Het schip lijkt op drift. De ankers weggeslagen. En wie staat er aan het roer? Wie geeft het goede voorbeeld? Wie geeft een beeld van hoe het anders kan? Want het moet anders. Maar hoe dan?
Wij hebben niet iemand die hoop in de harten van mensen kan brengen. Yes, we can. De enige die in staat is gebleken wel een beeld neer te zetten van hoe het anders kan is Geert Wilders. Een wenkend perspectief voor bijna een kwart van de Nederlandse bevolking. De hoop van de een is de wanhoop van de ander. Alle andere politici zijn niet in staat gebleken om een positief beeld van de toekomst te schetsen. Woorden dat wel. Heel veel woorden maar geen beelden. Ik gebruik hier ook weer veel woorden om het belang van beelden aan te geven. De beelden van Wilders zijn duidelijk en herkenbaar. Tucht, orde, veiligheid. Wie niet horen wil, die moet maar voelen. Terug naar toen geluk heel gewoon was. Ons soort mensen. Kopje thee met kaakje om 4 uur bij moeders. Iedereen weet wat er van hem wordt verwacht. Lekker duidelijk en overzichtelijk allemaal. De theemutscultuur noemt Harry Kunneman dat. En gewoon Picknick thee, niks geen Marocco Mint. Wie verlangt er nou niet terug naar die tijd?
Ik moet zeggen dat ook ik nog wel eens terug verlang naar vroeger. Uit school, kopje thee, een soppend kaakje dat je bijna slurpend moest eten nog voordat het helemaal slap werd en in het kopje zakte. Dat was niet lekker. Daarna voetballen met Doffe Dreun en Appie Happie. De wijkagent die op het plein kwam zeggen dat we iets verder van de huizen onze partijtjes moesten spelen. ‘Ja, meneer.’
Naast het verlangen naar vroeger zit er in mij ook een verlangen naar het onbekende. Misschien is het wel mijn grootste drijfveer. Op zoek naar de ander, het andere, het onverwachte. Wat heeft een gesprek voor zin als je al weet wat er gezegd gaat worden? Ik geniet van de ontmoetingen met mensen die mij op andere gedachten brengen. Nieuwe wegen laten zien. Vandaag staan er weer twee van dat soort gesprekken gepland. Dat dus wel. Het is wel nodig dat ik ruimte maak in mijn agenda om deze gesprekken te voeren. Lijkt wat tegenstrijdig. Maar is het dat ook?
De koers van Wilders is duidelijk, overzichtelijk en voorspelbaar. Een kant van de medaille. De andere kant is de realiteit die onduidelijk, onoverzichtelijk en onvoorspelbaar is. De kant van Wilders kennen we allemaal. Thuis, op ons werk. De hele dag door zijn we bezig met grip te krijgen op de werkelijkheid. Boodschappenlijstjes. Beleidsplannen, plannen van inzet, jaartaakplannen. En die weer controleren. Plan, do, check, act. En we weten tegelijkertijd dat van al die plannen misschien een kwart geïmplementeerd wordt. En dat percentage wordt steeds krapper omdat de complexiteit al maar groter wordt. Nog meer stapels papier, nog meer controle, nog harder werkende managers, nog meer contracten. En daar gaan we aan kapot. En daar zijn we hard mee bezig. En misschien is dat ook maar goed. Soms worden je de dingen pas duidelijk als je het even helemaal niet meer weet. Als de chaos maar groot genoeg is. En die situaties kennen we allemaal. Wie niet horen wil, die moet maar voelen.
Wij hebben niet iemand die hoop in de harten van mensen kan brengen. Yes, we can. De enige die in staat is gebleken wel een beeld neer te zetten van hoe het anders kan is Geert Wilders. Een wenkend perspectief voor bijna een kwart van de Nederlandse bevolking. De hoop van de een is de wanhoop van de ander. Alle andere politici zijn niet in staat gebleken om een positief beeld van de toekomst te schetsen. Woorden dat wel. Heel veel woorden maar geen beelden. Ik gebruik hier ook weer veel woorden om het belang van beelden aan te geven. De beelden van Wilders zijn duidelijk en herkenbaar. Tucht, orde, veiligheid. Wie niet horen wil, die moet maar voelen. Terug naar toen geluk heel gewoon was. Ons soort mensen. Kopje thee met kaakje om 4 uur bij moeders. Iedereen weet wat er van hem wordt verwacht. Lekker duidelijk en overzichtelijk allemaal. De theemutscultuur noemt Harry Kunneman dat. En gewoon Picknick thee, niks geen Marocco Mint. Wie verlangt er nou niet terug naar die tijd?
Ik moet zeggen dat ook ik nog wel eens terug verlang naar vroeger. Uit school, kopje thee, een soppend kaakje dat je bijna slurpend moest eten nog voordat het helemaal slap werd en in het kopje zakte. Dat was niet lekker. Daarna voetballen met Doffe Dreun en Appie Happie. De wijkagent die op het plein kwam zeggen dat we iets verder van de huizen onze partijtjes moesten spelen. ‘Ja, meneer.’
Naast het verlangen naar vroeger zit er in mij ook een verlangen naar het onbekende. Misschien is het wel mijn grootste drijfveer. Op zoek naar de ander, het andere, het onverwachte. Wat heeft een gesprek voor zin als je al weet wat er gezegd gaat worden? Ik geniet van de ontmoetingen met mensen die mij op andere gedachten brengen. Nieuwe wegen laten zien. Vandaag staan er weer twee van dat soort gesprekken gepland. Dat dus wel. Het is wel nodig dat ik ruimte maak in mijn agenda om deze gesprekken te voeren. Lijkt wat tegenstrijdig. Maar is het dat ook?
De koers van Wilders is duidelijk, overzichtelijk en voorspelbaar. Een kant van de medaille. De andere kant is de realiteit die onduidelijk, onoverzichtelijk en onvoorspelbaar is. De kant van Wilders kennen we allemaal. Thuis, op ons werk. De hele dag door zijn we bezig met grip te krijgen op de werkelijkheid. Boodschappenlijstjes. Beleidsplannen, plannen van inzet, jaartaakplannen. En die weer controleren. Plan, do, check, act. En we weten tegelijkertijd dat van al die plannen misschien een kwart geïmplementeerd wordt. En dat percentage wordt steeds krapper omdat de complexiteit al maar groter wordt. Nog meer stapels papier, nog meer controle, nog harder werkende managers, nog meer contracten. En daar gaan we aan kapot. En daar zijn we hard mee bezig. En misschien is dat ook maar goed. Soms worden je de dingen pas duidelijk als je het even helemaal niet meer weet. Als de chaos maar groot genoeg is. En die situaties kennen we allemaal. Wie niet horen wil, die moet maar voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten