Negeren rood sein vermoedelijke oorzaak. 18 doden, ruim 160 gewonden, van wie 11 ernstig. Een treinongeluk. Lees ik. Op de radio zojuist het bericht dat het treinpersoneel van België vandaag staakt uit verdriet om de slachtoffers van de treinramp gisteren en uit woede over de al jaren veel te hoge werkdruk. Het bericht ontroert mij.
"Alles heeft zijn tijd … er is een tijd om te wenen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwklagen en een tijd om te dansen" Het Belgisch treinpersoneel huilt, rouwt om haar collega’s, haar passagiers. En staakt. Is te geëmotioneerd om te werken. Terecht. De directie begrijpt het verdriet en gaat snel met het personeel rond de tafel om de boel te deblokkeren. Een dag staken uit verdriet en morgen weer in de trein. Doodsbang. Om weer iemand die zelfmoord wil plegen uit elkaar te zien spatten. Om de dag. 200 mensen per jaar die zichzelf doden door voor de trein te springen. Doodsbang om door rood te rijden. Bang voor de intimidatie door passagiers. Een bang en opgefokt zootje. Wie? En de directie gaat met de bond om de tafel om de boel te deblokkeren. . Er wordt een onderzoekscommissie ingesteld. Die deed zijn plas en alles blijft zoals het was. Nou, waarschijnlijk niet alles. Er zullen hekken worden geplaatst op moeilijke kruispunten, de geluidswal, die aangelegd is om de hinder van de TGV’s te verminderen en die verhinderde dat er adequate hulp verstrekt kon worden aan de slachtoffers, zal aangepast worden. Zullen waarschijnlijk deuren inkomen waarvan de sleutels beheerd zullen worden door speciaal daarvoor geautoriseerd treinwegpersoneel enz. Interventie op interventie. En iedereen die fietsbanden heeft geplakt weet dat je niet een plakkertje op een plakkertje moet plakken. En helemaal niet plakkertjes op plakkertjes op plakkertjes. Kunnen we nou niet eens kijken welke interventie we achterwege kunnen laten? Of ben ik nou te cynisch?
Diogenes van Sinope, zo ging het verhaal, liep op klaarlichte dag met een lantaarn
op het marktplein, op zoek naar een mens. Alexander de Grote had grote bewondering voor Diogenes en zocht hem op. “ Als ik niet Alexander zou zijn geweest, dan had ik Diogenes willen zijn.” Als ik niet Diogenes was, zou ik ook wel Diogenes willen zijn”, sprak de grote cynicus.
We dansen op een vulkaan. Geven gul aan de slachtoffers van Haiti. Voelen afgrijzen bij de beelden van weer een ramp. Staan twee minuten stil en gaan dan weer door. We hebben haast. Onze economische groei blijft met 0,75% achter bij de verwachting van het Centraal Plan Bureau. Harder, sneller, verder. Hollen zonder stil te staan. Putten onze bronnen uit in plaats van dat we daaruit putten. Op naar een volgende ramp. Negeren rood sein vermoedelijke oorzaak.
"Alles heeft zijn tijd … er is een tijd om te wenen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwklagen en een tijd om te dansen" Het Belgisch treinpersoneel huilt, rouwt om haar collega’s, haar passagiers. En staakt. Is te geëmotioneerd om te werken. Terecht. De directie begrijpt het verdriet en gaat snel met het personeel rond de tafel om de boel te deblokkeren. Een dag staken uit verdriet en morgen weer in de trein. Doodsbang. Om weer iemand die zelfmoord wil plegen uit elkaar te zien spatten. Om de dag. 200 mensen per jaar die zichzelf doden door voor de trein te springen. Doodsbang om door rood te rijden. Bang voor de intimidatie door passagiers. Een bang en opgefokt zootje. Wie? En de directie gaat met de bond om de tafel om de boel te deblokkeren. . Er wordt een onderzoekscommissie ingesteld. Die deed zijn plas en alles blijft zoals het was. Nou, waarschijnlijk niet alles. Er zullen hekken worden geplaatst op moeilijke kruispunten, de geluidswal, die aangelegd is om de hinder van de TGV’s te verminderen en die verhinderde dat er adequate hulp verstrekt kon worden aan de slachtoffers, zal aangepast worden. Zullen waarschijnlijk deuren inkomen waarvan de sleutels beheerd zullen worden door speciaal daarvoor geautoriseerd treinwegpersoneel enz. Interventie op interventie. En iedereen die fietsbanden heeft geplakt weet dat je niet een plakkertje op een plakkertje moet plakken. En helemaal niet plakkertjes op plakkertjes op plakkertjes. Kunnen we nou niet eens kijken welke interventie we achterwege kunnen laten? Of ben ik nou te cynisch?
Diogenes van Sinope, zo ging het verhaal, liep op klaarlichte dag met een lantaarn
op het marktplein, op zoek naar een mens. Alexander de Grote had grote bewondering voor Diogenes en zocht hem op. “ Als ik niet Alexander zou zijn geweest, dan had ik Diogenes willen zijn.” Als ik niet Diogenes was, zou ik ook wel Diogenes willen zijn”, sprak de grote cynicus.
We dansen op een vulkaan. Geven gul aan de slachtoffers van Haiti. Voelen afgrijzen bij de beelden van weer een ramp. Staan twee minuten stil en gaan dan weer door. We hebben haast. Onze economische groei blijft met 0,75% achter bij de verwachting van het Centraal Plan Bureau. Harder, sneller, verder. Hollen zonder stil te staan. Putten onze bronnen uit in plaats van dat we daaruit putten. Op naar een volgende ramp. Negeren rood sein vermoedelijke oorzaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten